zondag 29 maart 2020

PRAKTIES - Deel 3 : een huis verkopen

In de serie 'PRAKTIES' vertelde ik (heel lang geleden) in Deel 1 hoe wij het aanpakten om een huis te kopen, in Deel 2 hoe we een lening wisten te strikken aan goede voorwaarden en een architect zochten en vonden. In dit deel lichten wij toe hoe we ons huis uit de hand verkocht hebben. Wij hebben zelf ons huis verkocht, zonder immokantoor. Het immokantoor waar we zelf het huis bij gekocht hebben (en die het huis ook gratis voor ons hebben geschat), stond wel stand-by voor mocht het ons niet (tijdig) lukken. 

Vooraleerst moet je je huis laten schatten. Wij hebben dit zowel door een schatter van de bank laten doen (dat was verplicht voor ons overbruggingskrediet) als door drie verschillende immokantoren. De schatter van de bank schat slechts 1 bedrag (waarvan er slechts 80% in een overbruggingskrediet kan); van de immokantoren (die dit overigens gratis doen) krijg je meestal 2, vaak 3 geschatte bedragen. Dat gaat dan over de effectieve, fysieke waarde van je huis, de marktwaarde van je huis (volgens de ligging etc.) en de huidige marktwaarde van je huis (hoe de markt op dat moment staat). Alledrie de prijzen die wij binnenkregen waren exact binnen dezelfde range. Op basis van die bedragen, hebben wij onze vraagprijs geprikt. Dat was niet simpel, want als je zelf verkoopt kan je dat zelf beslissen. De schattingen helpen daarbij. 

Dan heb je natuurlijk foto's nodig van je huis. Zorg voor een dag met veel ochtendlicht. Dat is het zachtste en mooiste op foto's en oogt het meest natuurlijk. Ruim goed op, en haal alle onnodige spullen uit een ruimte. Veel tips over het stagen van je huis kan je online vinden. Ik had zelf veel aan de blogpost en podcast van Young House Love, maar ook op ImmowebZimmo of Livios en aanverwanten kan je veel tips vinden. Spendeer hier zeker voldoende tijd en aandacht aan. Perception is reality! Je kan kiezen om echt elk hoekje van je huis te laten zien, of je kan nog een en ander aan de verbeelding overlaten zodat mensen geprikkeld zijn om te komen kijken (en hoe meer kijkers, hoe meer kans op een bod en hoe meer biedeingen, hoe meer kans op de vraagprijs). Dat is een eigen keuze, en hangt natuurlijk ook af van de huidige marktsituatie waar je huis zich in bevindt. 

Er zijn ook een aantal documenten die je in orde moet brengen. Allereerst moet je een EPC-attest laten maken. Dat kost best wat geld (om en bij de €250) en begin je best tijdig aan. De firma die dit moet komen doen, moet een afspraak inplannen, en na de afspraak reken je best nog op 2 weken tijd vooraleer je het attest in handen hebt. Je moet ook de keuring van je gas en elektriciteit (alsook het elektriciteitsplan) kunnen voorleggen. Hiervoor kan het zijn dat je nogal wat opzoekingswerk (in je eigen archief, dan wel) moet verrichten dus begin hier ook tijdig aan. 

Als je dit alles klaar hebt, moet je natuurlijk verkondigen dat je huis te koop staat. Wij kozen ervoor om een zoekertje op Immoweb te plaatsen. Dat kost €80, maar is het waard. Iedereen die op zoek is, bezoekt namelijk deze website. Je bereikt zo dus onvoorstelbaar veel mensen. Aanvullend aan dit zoekertje, hebben wij ervoor gekozen om ook nog een Wixx-website aan te maken (een domeinnaam kost €5, per maand betaal je nog ongeveer €7 'abonnementskosten'. Er zijn ook vaak tijdelijke acties). We wilden ons huis namelijk zo aantrekkelijk mogelijk voorstellen. Het immo-zoekertje heeft beperkingen: voornamelijk in tekst; er is een maximum aan karakters, maar ook qua lay-out. Je hebt meer vrijheid om je woning in het allerbeste daglicht te laten zien aan de wereld. Maar het hulpt dus niet om meer verkeer naar je zoekertje te verkrijgen; wij linkten in ons zoekertje op Immoweb gewoon door naar de website. Het zoekertje postten we tien dagen vooraleer de kijkdag doorging. Zo hadden mensen voldoende tijd om zich te organiseren, maar ook niet te veel om zich te bedenken. Wij voegden nog expliciet aan ons zoekertje toe dat we niet wensten samen te werken met een immokantoor. Anders krijg je namelijk berichten van immokantoren die zich voordoen als geïnteresseerden in je huis terwijl ze eigenlijk gewoon je huis willen verkopen. 

Dan moet je kandidaat-kopers ontvangen (hopelijk). Je kan er ofwel voor kiezen om 'op afspraak' te werken, en kandidaten te ontvangen op momenten dat voor hen en jullie werkt, of je kan er voor kiezen om een kijkdag te organiseren. Wij kozen voor een eenmalige kijkdag omdat de markt in Leuven zich hiertoe leent (de zogenaamde 'sellers market' waar de verkopers de upperhand hebben). Via de Wixx-website konden we ook een automatisch boekingssysteem hanteren voor afspraken op deze kijkdag. Dat deden we via een Google-formulier waar mensen hun contactgegevens konden achterlaten en een tijdsslot konden kiezen. 

De organisatie van de kijkdag zelf was vrij simpel. Per koppel kregen de mensen 20 minuten de tijd in het huis en 10 minuten in de tuin en om hun laatste vragen te stellen. Per tijdsslot hebben wij twee koppels toegelaten, omdat de interesse overdonderend was; anders kon niet iedereen aan bod komen. De kijkdag organiseerden we op een zaterdag (in de Krokusvakantie, waarop de kinderen bij oma en opa waren); de mensen kregen tot de zondagmiddag de tijd om 1 blind bod te doen. De hoogste bieder wint. Alle kandidaten die aanwezig waren op de kijkdag, kregen op voorhand ook deze 'spelregels' per mail toegestuurd, alsook een document waarop ze dit bod konden uitbrengen. We baseerden ons daarvoor op de werkwijze van Biddit. Ook een zeer interessante website voor tips & tricks, trouwens. Nadat we het hoogste bod aanvaard hebben (dat deden wij per telefoon en per mail) lieten we ook alle andere bieders weten dat ze het niet gehaald hadden, en contacteerden we onze notaris voor opmaak van het compromis. Daarna kan je een datum prikken voor het verlijden van de akte. Dat duurt minstens 3 maanden. Het volledige proces kan dus gerust een half jaar duren. 

Als ik dit alles bij elkaar getypt zie staan, is het een hele boterham. Het vergt nogal wat administratieve en organisatorische kennis, maar moeilijk is het echt niet. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen dit kan! 

donderdag 13 februari 2020

Instapklare rijwoning te koop (Leuven)

Het is zo ver. Het is tijd om dit hoofdstuk af te sluiten.
Ons huis staat te koop vanaf vandaag, donderdag 13 februari 2020.
Het huis is vrij vanaf begin juli 2020.
Meer informatie over het huis en een heleboel mooie foto's:
www.geldenaakse62.be




maandag 27 januari 2020

Afwerking

Op een paar dagen na is het nu acht jaar geleden dat we ons huis vonden op de website van Immo Liv’it uit Herent: op 24 januari 2012 was daar ons schreeuwlelijk, paars-roze-fluogeel huisje en op 30 januari zeiden we overtuigd ja tegen dit hele avontuur. Over de jaren heen hebben wij er heel veel tijd, liefde, geld, en de daadwerkelijke bloed, zweet en tranen ingepompt. Het resultaat is, al zeg ik het zelf, verbluffend als je er de foto’s van acht jaar geleden bij neemt. 

Tijdens de kerstvakantie profiteerden wij van een namiddag met mooi daglicht om enkele foto’s te nemen van het huis. A trip down memory lane, hand in hand met spiksplinternieuwe foto’s en nooit eerder vertoond beeldmateriaal. Buckle up (and get your tissues ready).


Ik word nu al een beetje nostalgisch, en ons verhaal hier is nog niet eens helemaal ten einde; allen ‘eindig’. Onze verhuis is gepland voor het begin van de zomervakantie. In de loop van de maand februari komt ons huis te koop te staan (uit de hand te koop, zonder immo). Een nieuw gezin (of een nieuw koppel) zal hier vanaf deze zomer elke dag thuiskomen. 


Heel veel onderbroken nachten hebben wij gesleten in deze slaapkamer (met ‘dank’ aan onze nachtbrakers Otis en Theo). Maar nog steeds zo blij met onze gordijnenwand, onze yoga-posters aan de muur, en onze heerlijke tempur-matrassen (wat een gerief!) en die ene foto van een nieuwjaarskus dik tien jaar geleden. 


Ik houd mooie herinneringen over aan onze samenwerking met de mannen van Swelvet, Maxim Backx in het bijzonder. Ik zie ze nog uit hun bestelwagentje kruipen met z’n drie en dan met een dik potlood schetsen tekenen in onze lege, kille en donkere badkamer (zonder raam, zonder vloer, zonder deur). En dan kei properkes zelfs hun houtkrullen opvegen in onze verloederde moddertuin als ze klaar waren met het meubel in elkaar te bouwen op het verdiep. 


Samen met Otis, onze oudste zoon, deze bergen schilderen, in de kamer waar nu onze kleinste slaapt. De vlaggetjes die ik naaide voor hun doopfeest. De boekjes van Boer Boris (lang leve Zeeland), het krijtbordje waar ze graag eens met hun nagels op tekenen (don’t ask), de overlock die ik leerde gebruiken in de winkel met een kind die tegelijkertijd bij mij aan het drinken was en daarna ververst werd tussen de andere toestellen.


Het grotejongensbed van onze oudste, de zetel waar ik vele nachtelijke uren met hem op schoot heb gezeten (leve het schapenvelleke op de grond voor warme voetjes). De ladekast en kleerkast uit mijn eigen slaapkamer van vroeger. De snorretjesmat die we kochten bij Lola Life Lines toen we zijn geboortethema bepaald hadden. De alfabetposter ten tijde van the wonder years van Tom en Britt van het mini woonboek dat ze voor Ootje signeerden. 


De tent waar ze vele uren al samen in gespeeld hebben, het bolletjeskussen die ik van mijn eigen oma kreeg toen ik op kot ging, de mobiel met vlindertjes die ik maakte toen ik pril zwanger was van Otis en ervan overtuigd was dat het een meisje was (en thank god dat ik een jongensmama ben. Ik ben zo graag jongensmama). 


Ons terras, gelegd toen Otis een week oud was door een hele stoute tuinaannemer. De terrastafel waarvan het blad omviel toen we op reis waren (en er nu een grote breuklijn over de ganse breedte loopt). De houten latjes die er twee keer werden aangevezen omdat ze allemaal terug waren losgekomen.

Aaaah de memories......