De keukenvloer

Als je sneller werkt dan dat je kan bloggen, is dat dan een goed of een slecht teken? In any case is er weer veel te vertellen, dus zet jullie maar schrap! Laat ons onderaan beginnen; meerbepaald bij de vloer. De keukenvloer! Op een zonnige zaterdag gingen we, gewapend met indrukwekkend en krachtig advies van Terra Mia (waar we onze tegels gekocht hadden) aan de slag. 

Benodigde ingrediënten

Vooraleerst wordt de hele chap ingesmeerd met een primer opdat de lijm goed zou 'pakken' (niet op foto wegens, welja, te druk bezig met primer te rolleren). We hebben een extra flexibele soort lijm (superflex eurocol 709) nodig door onze vloerverwarming en ook gewoon extra veel lijm omwille van het grote formaat van onze tegels. Veel werk dus, maar onze pap gaat dapper aan de slag. Aanschouw 'de eerste steen':

1 cm lijm op de chap, .5cm lijm op de tegel

Netjes uitsmeren

... kammen

... tegel pas leggen en het spietje aandrukken met een tang

Op aanraden van Terra Mia professional Anne-Carole, gebruiken we een speciale techniek met plastieken spietjes om onze grote tegels vlak op de chap te krijgen. Onderstaande foto kan wat meer duidelijkheid scheppen:

Eerst de witte plastieken 'pootjes' onder beide tegels schuiven, dan de spietjes aandrukken

Verder hadden we ook nog een specialleke. Onder de lichtstraat eindigt onze 'nieuwbouw' ook wel gewoon keuken of acherbouw genoemd. En daar wisselen we van vloer: van tegels voor de keuken tot parket voor de living+bib. En daar zit een expansievoeg tussen, zoals trouwe en aandachtige lezers zich wel nog zullen herinneren. Daar tegel je natuurlijk niet zomaar over, en die voeg die plak je al zeker niet dicht met lijm (byebye werking expensievoeg!). Men losse dat als volgt op:

Je krijgt van Terra Mia een restje textiel die je over de voeg legt 

Dat stukje plak je aan beide zijkanten vast op de chap met de tegellijm.

Enn daarop tegel en parketeer je naarstig voort! 

Verder nog wat sfeerbeeldjes van hoe men tegels verzaagt (met de slijpschijf), hoe men zijn materiaal vol met lijm nog terug proper en bruikbaar krijgt (met heel veel water) en hoe de keuken er dan achteraf uitziet met een vloertje erop. 

Aan onze "achterdeur" komt een matkader gelijk met de vloer (zie gat)

Papsje aan het werk

Netjes rond de afvoer van ons keukeneiland (afwasmachine en afwasbak)

Mooooooi

Vader en schoonzoon aan het werk

Materiaal afkuisen door de afwasser van dienst

Tegels op maat zagen

Afgewerkt geheel - aanschouw de magische spietjes!

Daarna mochten we daar 7 dagen niet op lopen, gezien de lijm moet uitharden. Natuurlijk hebben die mannen van Immo D&N zich daar niet aan gehouden en hebben ze een hoop witte voetjes half afgebroken en spietjes kapotgetrappeld. Gelukkig niets onherstelbaars, maar wel weer iets waar ons hoofd niet bij kon. Ohja, en tegels afdekken? Nieuwe keukentegels afdekken? Met plastiek zeg je? Wat je daar nu zegt...! Daarna hadden Peter en ik het leuke taakje om alle voegen te controleren op lijm- en voetjesresten. Oh joy. Er waren er veel.

Links en rechts goed - midden: niet goed!

Stukje van een voetje + lijm. Cue the horror...

... en het cuttermes

Liefde is ... samen voegen uitkrabben

Wij smijten ons volledig!

De aanhouder wint ... kapotte kneukels!

Daarna alles nog eens dubbelchecken, je wil namelijk niet dat de beige/witgekleurde lijm komt bovenpiepen als je antracietgrijze tegels en voegsel hebt. Daarna volgt het mengen van het voegsel zelf. Helaas met de hand, wegens geen machinale menger die op ons boormachine past. Bummer.... Met een truweel voegsel mengen (stof + water) en zonder brokjes uitkomen, is een hele opgave. Zeker als je maar 35 minuten hebt om 5kg voegsel (daarmee kwamen wij voor de hele keuken toe) te verwerken aangezien die daarna te hard is om iets mee te doen! Veel okselzweet, veel blijven roeren (mijn specialiteit) en gelukkig kwam het goed. 

Flink mengen

Volgens mij zat er trouwens carbon black in dit voegsel (das hetgeen "mijn" mannen maken op de fabriek in Rotterdam - hierbij een shout out naar mijn allerliefste collega's Frits, Danny en Wouter!) - wat een gitzwarte smurrie was me dat! Onder geen enkel beding zonder handschoenen te gebruiken, wegens irriterend voor de huid, en onder geen enkel beding van onder je nagels uit te krijgen! Ondergetekende heeft nog steeds lekkere rouwrandjes...

En dan de voegen volstoppen met het plamuurmes

Ik zag twee verbouwers voegen smeren - oh dat was een woooooonder

Een foto van het afgewerkte resultaat zal ik hier posten samen met onze keuken zelf. Die wordt morgen afgewerkt!! Maar het is mooi. Heel mooi. En precies zoals we het willen en gedacht hadden dat het zou zijn !

Zoals steeds sluit ik hierbij af met een paar 'behind the scenes' foto's die niet zo heel veel met het verbouwen zelf te maken hebben. 

Smal mannetje op de ladder - ook wel Peter genoemd (aka my future husband)

Ondergetekende met normale kleren (geen werf-plunje) in het huisje. Never seen before.

Ons tuintje achteraan - roosjes roosjes roosjes (en druiven)

Volgende post zal omvatten: aansluiten elektriciteitskast, installeren stopcontacten en ventilatie ter voorbereiding van onze keuken het finale verslag van Immo D&N. Met als kers op de taart onze keuken zelf! Hoe nieuwsgierig ben je.....?

Iedereen mystery shopper

In 2013 is iedereen een beetje mystery shopper voor zichzelf. Je screent de markt, je pikt iemand uit, je checkt zijn referenties en huurt iemand in. Daarna beoordeel je zijn werk en trek je je mond open als je het aanstaat, maar ook als je het verfoeilijk vindt. De wereld is een dorp, en niemand vandaag de dag knikt en slikt als iets hem niet aan staat. Forums tieren welig, blogs schieten als paddestoelen uit de grond, en iedereen kan van naaldje tot draadje volgen hoe en wat wie waar en wanneer. Aannemers dezer dagen zouden daar moeten bij stil staan. Maar dat doen ze (helaas voor hen) blijkbaar niet. Ook niet na een tip / waarschuwing van mijn kant.

Hier wil ik graag het relaas vertellen over het inhuren van een "dynamisch stukadoorsbedrijf uit Tienen"; de onnodige stress, de zenuwen en de opgekropte woede en onmacht die daarbij kwam kijken. De website van dit bedrijf is intussen offline gehaald, en de baas neemt de telefoon niet meer op. I wish I was joking but I'm not.

(Veel) bier drinken, sigaretten paffen, beetje door het raam staren, uren aan de telefoon hangen, persoonlijke spullen laten rondslingeren, "Madame, on va boir quelche chose, nous sommes de retour dans dix minute" en dan anderhalf uur later dronken komen binnenvallen en het dan meteen gewoon aftrappen -einde werkdag, "Demain je suis là à huit heur madame" en dan om kwart na twaalf komen opdagen, staalhard en herhaaldelijk liegen tegen hun eigen baas die dan (onwetend -hoop ik) aan ons doorliegt. Eigenlijk zou ik hen graag willen vragen of ze hun werk leuk vinden. Of ze er voldoening uit halen, en of ze trots zijn op wat ze hebben verwezenlijkt als ze een werf opleveren. But let's not go there. Meermaals per dag bellen we met patron Dave Vangrambesen om aan de noodbel te trekken 'Het komt niet goed', die ons blijft verzekeren dat het af geraakt.

Na onze ingebrekestelling die op 2 mei aangetekend de deur uitgaat naar de Potterijstraat 36, 3300 Tienen, begint een boeteclausule te lopen vastgelegd in onze aannemingsovereenkomst, voor het overschrijden van de termijn, door Dave Vangrambesen, beide bouwheren en architect ondertekend. Dave blijft twee dagen bij zijn maten, het achterstallige werk gaat met rasse schreden vooruit. Er gebeurt eindelijk weer iets! Wij krijgen weer hoop, maar de klok blijft tikken. Dave heeft andere werven, en communiefeesten van zijn dochters en komt niet meer mee naar onze werf. Er gebeurt weer niks. We trekken opnieuw aan de bel. Ik neem mijn huissleutels terug zodat ik weet wanneer ze aankomen. Ze blijven beweren dat het af zal zijn. Tot ze op vrijdagmiddag (finale werkdag) plots zeggen dat het niet af zal zijn. En dan weer wel. Ik ben vandaag met opzet nog niet op de werf geweest. Hetgeen uit mijn mond zou komen, dat is niet voor publicatie vatbaar. Mijn zenuwen en die van Peter zijn zonder reden zwaar op de proef gesteld. De patron blijft beweren dat hij 'het niet snapt' dat het niet vooruitgaat, dat er toch iets aan de hand moet zijn, want dat hij al 5 jaar met deze mensen werkt. Maar ik geloof er juist niks meer van. Mijn vertrouwen is weg. Dat plakwerk en de gyproc afwerking, dat komt niet goed. Ik werk het zelf wel af.

Vandaag, vrijdag 10 mei, vliegen ze, met materiaal en al, op straat en komen ze er bij mij niet meer in.

Dave, ik heb spijt dat dit zo moet eindigen. Misschien geloof je dat niet. Maar ik hoop oprecht dat je minder werk aanneemt, zodat je deftige werkmannen kan zoeken, en dat je zaak vanaf dan weer kan blijven groeien. Je bent al eens failliet gegaan, ik wens het je niet nog een keer toe. Jij doet goed werk, en we hebben jou blijven verzekeren dat we in jou vertrouwen hadden. Dat vertrouwen heb jij misbruikt door jouw eigen werknemers niet op te volgen terwijl dat klaarblijkelijk broodnodig is en wij dat ook herhaaldelijk aan jou gevraagd hadden. Als je deze blog vindt, laat gerust een reactie achter zodat mogelijk andere potentiële klanten jouw kant van de zaak kunnen zien. Zodat ze kunnen zien dat het anders kan en dat zij zich niet vergissen wanneer ze voor jou en jouw onderaannemers kiezen in deze moeilijke tijden en in deze zeer competitieve markt.

Het appartement

Terwijl de soap met onze Poolse plakkers van Immo D&N verder gaat (helaas nog lang niet ten einde), even dit kleine intermezzo over waar we nu wonen. Meerbepaald over wat we daarvan zullen missen als we verhuizen naar ons nieuwe stulpje, en (vooral!) hetgeen wat niet meer in ons leven zal zijn, en waar we niet van wakker zullen liggen. 

De living, met prachtige zetel en comfy chaise longe

Voor de geïnteresseerden: stoelen en verlichting van Ikea, landkaart van Troc en zetel van Top Interieur (helemaal uit Izegem!). 

Ander zicht van de living, aanschouw de dubbele rijtjes boeken in de volgestouwde Billy

Boekenkast van Ikea, salontafel van Leenbakker, kussens in de zetel van Habitat en Zara Home. 

Inkomhal

Schoenenrekje (hoe raadt je het) van Ikea, rekje voor de jassen was hier al. Plakaat boven de kapstop - onbekende bron (papa Raf). 

Ander zicht op de inkomhal

Etalagepop met sjaals Blokker, witte etalagekastje Leenbakker.

Keuken (zakdoekje groot), geen afwasmachine

Keukens Debecker uit Haasrode, espressomachine van Gaggia, broodmachine Domo.

Vervolg keuken (wasmachine + droogkast)

Andere kant van vervolg keuken

Master bedroom

Zelf gemaakte nachtkastjes (Ikea stoel) met opgebouwde lampjes (Ikea) en ingebouwde lade (zelfgemaakt met wijnkistje en een handvatje van Zara Home).

Logeerkamer / bureau / naaikamer

Bureaukast Top Interieur, bed Ikea, lamp Habitat, foto Peter Debacker  afgedrukt via Pixum (topkwaliteit!) op dibond. Het zeteltje op de foto hieronder komt (hoe raadt u het) van Ikea, print "Lily" van Tim Walker gekocht in het Design Museum in London, kaders en uitzetplankjes Ikea, plaid van op een marktje in Mexico. 

Ander zichtje op de logeerkamer / bureau / naaikamer

Nu je hebt kunnen binnenkijken in onze huidige woonst, wil ik jullie graag vertellen wat we goed vinden aan ons appartement. Alle ruimtes dicht bij elkaar hebben is best wel praktisch. Na een veel te late film naar je bed kunnen rollen zonder trappen te moeten doen, is pretty darn awesome. Bij het afdrogen van de afwas snel even tanden poetsen (Mrs Multitasker) is mij niet vreemd en is überpraktisch als je maar twee stappen moet zetten. Stofzuigen en dweilen is in een mum van tijd klaar, want de oppervlakte is gering.  Dweilen in de inkomhal, daar doe ik al even niet meer aan mee. Iedereen die binnenkomt, brengt een paar zakken bouwstof mee. Dus dat heeft echt geen zin, je blijft bezig. En elke dag dweilen: I'm not that kind of girl. Op twee plaatsen wonen is best lastig, de afwas blijft de laatste paar maanden gemakkelijk een paar dagen staan. Maar huren is best ook makkelijk, in die zin dat je je nergens van moet aantrekken en geen verantwoordelijkheden hebt. 

Maar het was hier op het appartement toch ook niet altijd even gemakkelijk. Toch voor iemand met hypersensitief gehoor (ondergetekende). Hetgeen wij namelijk het meeste last van hebben gehad in dit appartement is lawaai. Ik zeg niet dat je in een rijhuis geen burenlawaai hebt (je deelt ten slotte 2 van je 4 muren), maar om het lawaai van alle kanten te horen komen, dat is toch wel iets heel speciaals. De buren naast je hebben ruzie (en ferm), de buren onder je hebben de TV veel te hard staan en zijn zich aan het uitleven op de WII (bowling), de buren aan de andere kant naast je (het andere gebouw, mind you) zijn een smoothie aan het maken, mevrouw van helemaal beneden dendert heen en weer op haar hoge hakken, en van nog iemand anders (onbestemde buren) is zijn wasmachine aan het zwieren. Je bent nooit helemaal alleen en kunt nooit helemaal tot rust komen. Tenzij er niemand thuis is, natuurlijk. 

Het gebouw is niks geïsoleerd. De voordeur slaat dicht en je davert uit je bed (echt gebeurd). Nu het dak opnieuw gedaan is, en er dubbel glas werd geplaatst, is het in de winter gelukkig meer dan 9 graden aan het ontbijt. Je kan 's nachts geen loeiende verwarmingsketel laten aanstaan, want dan doe je geen oog dicht. Inmiddels is deze ketel afgekeurd, de schrik voor CO-vergiftiging zat er bij ons goed in na dat bezoekje van Heating Center! Ook in de badkamer hangt een niet al te kosjere geiser voor warm water; meteen na het douchen vliegt die deur open voor frisse lucht. De geiser laat het ook veel te vaak afweten en dan nemen we een (wat we hebben omgedoopt tot) kampeerdouche. Allesbehalve aangenaam op een killige herfstavond. Er is ook geen stand die zegt "lauw": het is OF loeiheet OF ijskoud. Enfin. 

Een verluchtingsschacht voor de badkamers delen, die van in de kelder helemaal tot door het dak loopt, is ook wel interessant. Mevrouw helemaal beneden steekt haar kleintje in bad en het water klotst en spetst vrolijk in het rond, jongeheer onder lanceert een klaterende waterstraal in de WC terwijl ik probeer mijn tanden te poetsen. 

Qua straatlawaai dan weer helemaal geen last. Op de tweede verdieping wonen heeft ook zo zijn voordelen. Je hoort niemand (proberen te) parkeren voor je voordeur, je hoort niemand langsrijden (wat om te beginnen al moeilijk is als je in een doodlopende straat woont) en er staat niemand voor je raam zijn schoenveter dicht te maken. 

Wat het meeste pijn deed aan mijn hartje op dit appartement, is niet naar buiten kunnen. Geen terras - geen tuin - geen balkon. Noppes. Alle ramen openzwieren is écht niet hetzelfde. En in een park of in de openbare kruidtuin gaan zitten ook niet. Telkens moeten spullen meenemen, en eens je goed en wel zit en lekker aan het lezen bent, moet je pipi doen, heb je dorst of honger en mag je terug (is bij mij toch het geval). 

Wat dan specifiek is aan ons appartement (op de 2de verdieping) is dus weldegelijk 4 flights of stairs op moeten lopen met al je boodschappen, 10 keer voor een weekendje weg (wat al dikwijls eens gebeurd als je ouders en schoonouders elk op anderhalf uur rijden wonen), en o wee als je wat vergeten bent terwijl je je fiets staat open te maken om naar je werk te vertrekken. Altijd die trappen - ten alle tijde. Ons huis heeft ook twee verdiepen (3 als je de kelder meetelt), maar helemaal boven is de logeerkamer en de bureau van Peter. Daar moet je niet bepaald zijn met je boodschappen. 

Al bij al hebben we hier graag gewoond. Grote ramen, ruime kamers, gezapige huisbaas, rustige buurt en dicht bij het centrum van Leuven. En hier is het ook dat we voor het eerst gekust hebben, en waar onze liefde voor elkaar gegroeid is. 

En nu allemaal in koor "oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooh".

Immo D&N : scha en schande

Verfoeilijk werk van de plakkers van Immo D&N. 

Deur uitgebroken, kassement laten zitten en scharnieren ingepleisterd



Plakwerk in de living

Deze firma is in gebreke gesteld. Wordt hopelijk vervolgd met een positieve einde.