maandag 27 januari 2020

Afwerking

Op een paar dagen na is het nu acht jaar geleden dat we ons huis vonden op de website van Immo Liv’it uit Herent: op 24 januari 2012 was daar ons schreeuwlelijk, paars-roze-fluogeel huisje en op 30 januari zeiden we overtuigd ja tegen dit hele avontuur. Over de jaren heen hebben wij er heel veel tijd, liefde, geld, en de daadwerkelijke bloed, zweet en tranen ingepompt. Het resultaat is, al zeg ik het zelf, verbluffend als je er de foto’s van acht jaar geleden bij neemt. 

Tijdens de kerstvakantie profiteerden wij van een namiddag met mooi daglicht om enkele foto’s te nemen van het huis. A trip down memory lane, hand in hand met spiksplinternieuwe foto’s en nooit eerder vertoond beeldmateriaal. Buckle up (and get your tissues ready).


Ik word nu al een beetje nostalgisch, en ons verhaal hier is nog niet eens helemaal ten einde; allen ‘eindig’. Onze verhuis is gepland voor het begin van de zomervakantie. In de loop van de maand februari komt ons huis te koop te staan (uit de hand te koop, zonder immo). Een nieuw gezin (of een nieuw koppel) zal hier vanaf deze zomer elke dag thuiskomen. 


Heel veel onderbroken nachten hebben wij gesleten in deze slaapkamer (met ‘dank’ aan onze nachtbrakers Otis en Theo). Maar nog steeds zo blij met onze gordijnenwand, onze yoga-posters aan de muur, en onze heerlijke tempur-matrassen (wat een gerief!) en die ene foto van een nieuwjaarskus dik tien jaar geleden. 


Ik houd mooie herinneringen over aan onze samenwerking met de mannen van Swelvet, Maxim Backx in het bijzonder. Ik zie ze nog uit hun bestelwagentje kruipen met z’n drie en dan met een dik potlood schetsen tekenen in onze lege, kille en donkere badkamer (zonder raam, zonder vloer, zonder deur). En dan kei properkes zelfs hun houtkrullen opvegen in onze verloederde moddertuin als ze klaar waren met het meubel in elkaar te bouwen op het verdiep. 


Samen met Otis, onze oudste zoon, deze bergen schilderen, in de kamer waar nu onze kleinste slaapt. De vlaggetjes die ik naaide voor hun doopfeest. De boekjes van Boer Boris (lang leve Zeeland), het krijtbordje waar ze graag eens met hun nagels op tekenen (don’t ask), de overlock die ik leerde gebruiken in de winkel met een kind die tegelijkertijd bij mij aan het drinken was en daarna ververst werd tussen de andere toestellen.


Het grotejongensbed van onze oudste, de zetel waar ik vele nachtelijke uren met hem op schoot heb gezeten (leve het schapenvelleke op de grond voor warme voetjes). De ladekast en kleerkast uit mijn eigen slaapkamer van vroeger. De snorretjesmat die we kochten bij Lola Life Lines toen we zijn geboortethema bepaald hadden. De alfabetposter ten tijde van the wonder years van Tom en Britt van het mini woonboek dat ze voor Ootje signeerden. 


De tent waar ze vele uren al samen in gespeeld hebben, het bolletjeskussen die ik van mijn eigen oma kreeg toen ik op kot ging, de mobiel met vlindertjes die ik maakte toen ik pril zwanger was van Otis en ervan overtuigd was dat het een meisje was (en thank god dat ik een jongensmama ben. Ik ben zo graag jongensmama). 


Ons terras, gelegd toen Otis een week oud was door een hele stoute tuinaannemer. De terrastafel waarvan het blad omviel toen we op reis waren (en er nu een grote breuklijn over de ganse breedte loopt). De houten latjes die er twee keer werden aangevezen omdat ze allemaal terug waren losgekomen.

Aaaah de memories......