Het appartement

Terwijl de soap met onze Poolse plakkers van Immo D&N verder gaat (helaas nog lang niet ten einde), even dit kleine intermezzo over waar we nu wonen. Meerbepaald over wat we daarvan zullen missen als we verhuizen naar ons nieuwe stulpje, en (vooral!) hetgeen wat niet meer in ons leven zal zijn, en waar we niet van wakker zullen liggen. 

De living, met prachtige zetel en comfy chaise longe

Voor de geïnteresseerden: stoelen en verlichting van Ikea, landkaart van Troc en zetel van Top Interieur (helemaal uit Izegem!). 

Ander zicht van de living, aanschouw de dubbele rijtjes boeken in de volgestouwde Billy

Boekenkast van Ikea, salontafel van Leenbakker, kussens in de zetel van Habitat en Zara Home. 

Inkomhal

Schoenenrekje (hoe raadt je het) van Ikea, rekje voor de jassen was hier al. Plakaat boven de kapstop - onbekende bron (papa Raf). 

Ander zicht op de inkomhal

Etalagepop met sjaals Blokker, witte etalagekastje Leenbakker.

Keuken (zakdoekje groot), geen afwasmachine

Keukens Debecker uit Haasrode, espressomachine van Gaggia, broodmachine Domo.

Vervolg keuken (wasmachine + droogkast)

Andere kant van vervolg keuken

Master bedroom

Zelf gemaakte nachtkastjes (Ikea stoel) met opgebouwde lampjes (Ikea) en ingebouwde lade (zelfgemaakt met wijnkistje en een handvatje van Zara Home).

Logeerkamer / bureau / naaikamer

Bureaukast Top Interieur, bed Ikea, lamp Habitat, foto Peter Debacker  afgedrukt via Pixum (topkwaliteit!) op dibond. Het zeteltje op de foto hieronder komt (hoe raadt u het) van Ikea, print "Lily" van Tim Walker gekocht in het Design Museum in London, kaders en uitzetplankjes Ikea, plaid van op een marktje in Mexico. 

Ander zichtje op de logeerkamer / bureau / naaikamer

Nu je hebt kunnen binnenkijken in onze huidige woonst, wil ik jullie graag vertellen wat we goed vinden aan ons appartement. Alle ruimtes dicht bij elkaar hebben is best wel praktisch. Na een veel te late film naar je bed kunnen rollen zonder trappen te moeten doen, is pretty darn awesome. Bij het afdrogen van de afwas snel even tanden poetsen (Mrs Multitasker) is mij niet vreemd en is überpraktisch als je maar twee stappen moet zetten. Stofzuigen en dweilen is in een mum van tijd klaar, want de oppervlakte is gering.  Dweilen in de inkomhal, daar doe ik al even niet meer aan mee. Iedereen die binnenkomt, brengt een paar zakken bouwstof mee. Dus dat heeft echt geen zin, je blijft bezig. En elke dag dweilen: I'm not that kind of girl. Op twee plaatsen wonen is best lastig, de afwas blijft de laatste paar maanden gemakkelijk een paar dagen staan. Maar huren is best ook makkelijk, in die zin dat je je nergens van moet aantrekken en geen verantwoordelijkheden hebt. 

Maar het was hier op het appartement toch ook niet altijd even gemakkelijk. Toch voor iemand met hypersensitief gehoor (ondergetekende). Hetgeen wij namelijk het meeste last van hebben gehad in dit appartement is lawaai. Ik zeg niet dat je in een rijhuis geen burenlawaai hebt (je deelt ten slotte 2 van je 4 muren), maar om het lawaai van alle kanten te horen komen, dat is toch wel iets heel speciaals. De buren naast je hebben ruzie (en ferm), de buren onder je hebben de TV veel te hard staan en zijn zich aan het uitleven op de WII (bowling), de buren aan de andere kant naast je (het andere gebouw, mind you) zijn een smoothie aan het maken, mevrouw van helemaal beneden dendert heen en weer op haar hoge hakken, en van nog iemand anders (onbestemde buren) is zijn wasmachine aan het zwieren. Je bent nooit helemaal alleen en kunt nooit helemaal tot rust komen. Tenzij er niemand thuis is, natuurlijk. 

Het gebouw is niks geïsoleerd. De voordeur slaat dicht en je davert uit je bed (echt gebeurd). Nu het dak opnieuw gedaan is, en er dubbel glas werd geplaatst, is het in de winter gelukkig meer dan 9 graden aan het ontbijt. Je kan 's nachts geen loeiende verwarmingsketel laten aanstaan, want dan doe je geen oog dicht. Inmiddels is deze ketel afgekeurd, de schrik voor CO-vergiftiging zat er bij ons goed in na dat bezoekje van Heating Center! Ook in de badkamer hangt een niet al te kosjere geiser voor warm water; meteen na het douchen vliegt die deur open voor frisse lucht. De geiser laat het ook veel te vaak afweten en dan nemen we een (wat we hebben omgedoopt tot) kampeerdouche. Allesbehalve aangenaam op een killige herfstavond. Er is ook geen stand die zegt "lauw": het is OF loeiheet OF ijskoud. Enfin. 

Een verluchtingsschacht voor de badkamers delen, die van in de kelder helemaal tot door het dak loopt, is ook wel interessant. Mevrouw helemaal beneden steekt haar kleintje in bad en het water klotst en spetst vrolijk in het rond, jongeheer onder lanceert een klaterende waterstraal in de WC terwijl ik probeer mijn tanden te poetsen. 

Qua straatlawaai dan weer helemaal geen last. Op de tweede verdieping wonen heeft ook zo zijn voordelen. Je hoort niemand (proberen te) parkeren voor je voordeur, je hoort niemand langsrijden (wat om te beginnen al moeilijk is als je in een doodlopende straat woont) en er staat niemand voor je raam zijn schoenveter dicht te maken. 

Wat het meeste pijn deed aan mijn hartje op dit appartement, is niet naar buiten kunnen. Geen terras - geen tuin - geen balkon. Noppes. Alle ramen openzwieren is écht niet hetzelfde. En in een park of in de openbare kruidtuin gaan zitten ook niet. Telkens moeten spullen meenemen, en eens je goed en wel zit en lekker aan het lezen bent, moet je pipi doen, heb je dorst of honger en mag je terug (is bij mij toch het geval). 

Wat dan specifiek is aan ons appartement (op de 2de verdieping) is dus weldegelijk 4 flights of stairs op moeten lopen met al je boodschappen, 10 keer voor een weekendje weg (wat al dikwijls eens gebeurd als je ouders en schoonouders elk op anderhalf uur rijden wonen), en o wee als je wat vergeten bent terwijl je je fiets staat open te maken om naar je werk te vertrekken. Altijd die trappen - ten alle tijde. Ons huis heeft ook twee verdiepen (3 als je de kelder meetelt), maar helemaal boven is de logeerkamer en de bureau van Peter. Daar moet je niet bepaald zijn met je boodschappen. 

Al bij al hebben we hier graag gewoond. Grote ramen, ruime kamers, gezapige huisbaas, rustige buurt en dicht bij het centrum van Leuven. En hier is het ook dat we voor het eerst gekust hebben, en waar onze liefde voor elkaar gegroeid is. 

En nu allemaal in koor "oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooh".